Gdy analizujemy składowe prosperity danego kraju, zazwyczaj myślimy o organizacji władzy i administracji, sposobie zarządzania gospodarką, rozważamy też kwestię bezpieczeństwa, zajmujemy się stosunkami z sąsiadami i analizujemy zakres politycznej i ekonomicznej suwerenności państwa. Dalej, rozważmy model wewnętrznej organizacji życia społecznego i rozwiązaniu problemów społecznych. Bez uregulowań w ramach któregokolwiek z tych obszarów nie możemy mówić o spójnej doktrynie państwa ani silnej państwowości. Struktura stosunków społecznych oddziałuje na mechanizmy gospodarcze i vice versa, kraj osłabiony ekonomicznie i rozbity wewnętrznie, pogrążony w chaosie, nie odgrywa istotnej roli politycznej.