Rozmowa z dr. Pablo de la Fuente, hiszpańskim historykiem mieszkającym w Polsce.

Niektóre polskie samorządy chcą wprowadzać postulaty środowisk LGBT do szkół. Z czymś takim miał Pan do czynienia wiele lat temu w Hiszpanii.

– Tak, oczywiście. Tak to właśnie się odbyło. Miało to miejsce głównie w czasie dwu kadencji rządów socjalistów, którym przewodził José Luis Rodríguez Zapatero (2004-2011). Zaczęło się od przedstawiania osób homoseksualnych jako ofiar (pamiętam, że jednym z elementów tej strategii było pokazywanie w wielu szkołach filmów takich jak „Filadelfia” z Tomem Hanksem). Następnie zaczęto zrównywać zachowania homoseksualne z heteroseksualnymi. Kolejnym krokiem było przekonywanie nastolatków w wielu szkołach, że najlepszym punktem wyjścia w odniesieniu do ich seksualności jest obranie zachowań biseksualnych, by w zależności od nabytych doświadczeń dowiedzieć się, jakie są ich preferencje. Najgroźniejsze jednak jest to, iż w szkołach w Hiszpanii uczy się, że płeć nie jest kwestią biologiczną, lecz psychiczną. Z mojego punktu widzenia jednym z głównych zadań szkoły jest pomoc rodzicom, którzy mają wyposażyć dzieci w narzędzia umożliwiające im funkcjonowanie w istniejącym świecie, a nie tworzenie przez szkołę światów równoległych. Wyobraźmy sobie, że przykładowy Jan Nowak, współcześnie żyjący, pewnego dnia poczuje, iż jest Napoleonem Bonaparte. Jeśli tak się stanie, każdy psychiatra bez wątpienia zdiagnozuje to jako patologię. Ciekawe, że mężczyzna, który czuje, że jest Napoleonem Bonaparte, uznawany jest za psychicznie chorego, zaś inny mężczyzna, który czuje, że jest kobietą, jest postrzegany jako osoba zupełnie normalna.

- Dwoje rodziców w Oregonie złożyło pozew o milion dolarów przeciwko Woodburn School District i nauczycielowi drugiej klasy, który założył, że chłopiec jest transpłciowy. Nauczyciel zmuszał go do oglądania książek i filmów o tym, na czym polega transgenderyzm.

Wiktor Orban swoim dekretem likwiduje tzw. gender studies na uczelniach. Oznacza to, że w przyszłym roku nie będzie już naboru na studia na ten kierunek.

„Jestem mamą córki, która od 14. roku życia uważa się za transpłciową. Kocham ją i bardzo zależy mi na niej i na innych dzieciach, które doświadczają takiego problemu. Niestety: leczenie w amerykańskich klinikach nie pomaga dziecku dotrzeć do przyczyny dyskomfortu. Wręcz przeciwnie: stawia je wobec konieczności zmiany płci”.